Okuduğum bir kitabı bitirdikten sonra düşündüm de ne çok şeyi hiç yapmamışım, eksik bırakmışım isteklerimi şu hayatta. Hiç yağmurda sırılsıklam olana dek adım atmamışım bir şarkı mırıldanıp dans edercesine sokaklarda. Hiç " boş ver" deyip düşüşüme gülerek insanları umursamadan kalkamamışım düştüğüm ve ayıpladığım o yerlerden. Hep bir tedirginlik hep bir özveri disiplininde ezberletilmiş zoraki kurallar. Kimseye meydan okumamışım mesela bağıra çağıra. "Bir baksana bana bir bak durun ne yapıyorsunuz haksızlık bu yaptığınız" diyememişim. Niye mi?

Diyememişim işte susmuşum. “Ben böyleyim” diyememişim. Ne çok şeyi es geçmiş hiç yapmamışım hayatta. Alıp başımı gidememişim mesela bir dağ başına, sırtımda bir çanta ve o dağlardan bağıramamışım " ben güçlüyüm, korkmuyorum kimseden" diyerek tüm insanlara. Ama bir kere bile geç kalamamışım mesela hiçbir buluşmaya. Üzüntüye, mecburiyete veda edememiş, ne çok şeyi hiç yapmamış olsam da kendim olmayı başaramamışım mesela...